Blog - FotoBrys

18 lipca, 2022

Dzisiaj chciałbym Wam opowiedzieć o firmie, o której wspomniałem już wcześniej przy okazji opisywania sprzętu, na którym pracuję – mianowicie o marce Voigtländer.

Firma ta powstał już w 1756 roku w Wiedniu, co czyni ją najstarszym przedsiębiorstwem w branży fotograficznej na świecie. Początkowo zajmowała się produkcją przyrządów pomiarowych i optycznych, takich jak kompasy czy lornetki, ale ostatecznie to urządzenia fotograficzne stały się flagowymi produktami Voigtländera. Przez dziesięciolecia produkty z jego zakładów były uważane za najnowocześniejsze na rynku – to właśnie stamtąd wyszły pierwsze metalowe dagerotypy czy obiektyw Petzvala, który pozwolił skrócić czas naświetlania do mniej niż jednej minuty. Na ówczesne standardy były to prawdziwe nowinki techniczne, popychające do rozwoju cały świat fotografii.

Dzisiaj Voigtländer jest przede wszystkim producentem znakomitych obiektywów do aparatów niemal każdej marki. Szczególnie dobrze współpracują z aparatami Sony, co dla mnie, jako osoby pracującej na urządzeniach tej marki jest bardzo korzystne. Podczas gdy konkurencja prześciga się w wyposażaniu swoich produktów w skomplikowane mechanizmy wspomagające automatyczny dobór parametrów, Voigtländer stawia na starą dobrą szkołę ustawiania manualnego. W kręgach profesjonalnych popularna jest opinia, że ich obiektywy mają najbardziej precyzyjną optykę. Fotograf może ręcznie ustawić wszystkie parametry, co pozwala mieć pełną kontrolę nad uzyskanym efektem.

Jako osoba z zamiłowaniem do szczegółu, bardzo cenię sobie tę wolność i dlatego w mojej pracy chętnie korzystam z Voigtländerów. Precyzyjne ostrzenie pomaga skierować uwagę odbiorcy zdjęcia na konkretny detal lub zachwycić go głębią jakiegoś większego obiektu. Fakt, że te obiektywy nie robią nic za mnie, oprócz zarejestrowania ustalonego kadru, sprawia, że to ja kreuję obraz, a nie sprzęt, na którym pracuję.

dagerotyp

Dagerotyp

15 czerwca, 202217 czerwca, 2022

Dagerotyp to unikatowy obraz fotograficzny pozytywowy, otrzymywany na metalowej płytce.

Metoda ta została opracowana w pierwszej połowie XIX wieku przez Josepha Nicéphore’a Niépce’a i Louisa Jacques’a Daguerre’a. Pierwszy raz zaprezentowana 7 stycznia 1839 roku, stała się wydarzeniem, które wielu uważa za początek fotografii.

Dagerotypia to metoda polegająca na długim naświetlaniu, odpowiednio przygotowanej pod względem chemicznym płytki w Camera Obscura i późniejszym poddaniu tejże płytki skomplikowanemu procesowi obróbki chemicznej.

Obraz dagerotypowy charakteryzuje się bardzo dobrą ostrością. Dobrze naświetlona płytka formatu 70×80 milimetrów, może rejestrować obraz o rozdzielczości 1000 megabajtów.

Metoda ta jednak różni się od współczesnej fotografii, która opiera się na negatywie. Czyli filmie fotograficznym w przypadku fotografii analogowej lub matrycy w aparacie cyfrowym, dzięki którym możemy wykonać nieskończoną ilość pozytywów, czyli popularnie mówiąc odbitek fotograficznych.

Dagerotyp to dzieło fotograficzne, które jest niepowtarzalne, ponieważ samo w sobie jest pozytywem z którego nie można wykonać żadnych odbitek. Tak jak dzieło artystyczne, jest jedyne i unikatowe, przez co jego wartość, w dzisiejszych komercyjnych czasach żyjąc wśród powtarzalnych sprzętów, jest jeszcze bardziej wysoka niż w czasach gdy dagerotyp został wynaleziony.

blog

Matryca monochromatyczna

13 maja, 202213 maja, 2022

Fotografia zachwyciła mnie jeszcze w czasach analogowego filmu czarno-białego, który był wystarczający do dokumentowania wspaniałych chwil. Zanim pojawiły się kolorowe filmy fotograficzne, piękne momenty „odmalowywane” były za pomocą gry światła i cienia.

Nawet teraz, mimo że kolorowe zdjęcia zdominowały rynek fotograficzny, ja mam duży sentyment do fotografii czarno-białej. Moim zdaniem, to ponadczasowy styl. Dzięki niemu koncentrujemy się na treści, wydarzeniu, osobie. Przez to, że nie skupiamy się na barwach, możemy zwrócić uwagę odbiorcy na detale, które wcześniej były przytłaczane przez kolor. Na zdjęciu monochromatycznym łatwiej jest dostrzec takie subtelności jak kompozycja, błysk w oczach lub faktura materiału. Pozwala to stworzyć niepowtarzalny klimat zdjęcia, a ta nastrojowość wywołuje emocje. Czarno-białe zdjęcia są nieco bardziej tajemnicze i odrealnione. Różnią się od świata jaki widzimy na co dzień.

Wraz z rozwojem technologicznym weszła do użytku matryca cyfrowa. Ona z założenia ma realizować kolorowy obraz w dobrej jakości. Atrakcyjne połączenie tych dwóch cech zdawało się, że pogrąży fotografię czarno-białą jako relikt przeszłości. Jednak tak się nie stało. Wciąż znajdują się pasjonaci, którzy cenią sobie monochromię. Wobec tego wielu widzi dwa wyjścia: korzystać z efektów oferowanych przez programy graficzne i liczyć się ze stratami na jakości, albo zrezygnować z wygody używania nowoczesnego sprzętu i wrócić do fotografowania aparatem analogowym z wykorzystaniem czarno-białego filmu fotograficznego.

Jest jednak trzecie rozwiązanie – znacznie ciekawsze. W świecie fotografii cyfrowej są aparaty rejestrujące obraz tylko w czerni i bieli. W efekcie otrzymujemy fotografie o wyższej jakości niż przy tradycyjnej matrycy kolorowej. Chociaż pozbawione koloru, fotografie mają lepszą ostrość, mniejsze zaszumienie, wyższą rozdzielczość i większą rozpiętość tonalną. Jest to rozwiązanie na tyle wyjątkowe, że wielu fotografów nie zdaje sobie sprawy z istnienia tego typu urządzeń. Mnie one fascynują, bo pozwalają uzyskać „prawdziwe” czarno-białe zdjęcie ze wszystkimi wspomnianymi wcześniej zaletami. Jako osoba, która wychowała się na czarno-białej fotografii, nie mogę nie patrzeć na to bez sentymentu.