Matryca monochromatyczna

Fotografia zachwyciła mnie jeszcze w czasach analogowego filmu czarno-białego, który był wystarczający do dokumentowania wspaniałych chwil. Zanim pojawiły się kolorowe filmy fotograficzne, piękne momenty „odmalowywane” były za pomocą gry światła i cienia.

Nawet teraz, mimo że kolorowe zdjęcia zdominowały rynek fotograficzny, ja mam duży sentyment do fotografii czarno-białej. Moim zdaniem, to ponadczasowy styl. Dzięki niemu koncentrujemy się na treści, wydarzeniu, osobie. Przez to, że nie skupiamy się na barwach, możemy zwrócić uwagę odbiorcy na detale, które wcześniej były przytłaczane przez kolor. Na zdjęciu monochromatycznym łatwiej jest dostrzec takie subtelności jak kompozycja, błysk w oczach lub faktura materiału. Pozwala to stworzyć niepowtarzalny klimat zdjęcia, a ta nastrojowość wywołuje emocje. Czarno-białe zdjęcia są nieco bardziej tajemnicze i odrealnione. Różnią się od świata jaki widzimy na co dzień.

Wraz z rozwojem technologicznym weszła do użytku matryca cyfrowa. Ona z założenia ma realizować kolorowy obraz w dobrej jakości. Atrakcyjne połączenie tych dwóch cech zdawało się, że pogrąży fotografię czarno-białą jako relikt przeszłości. Jednak tak się nie stało. Wciąż znajdują się pasjonaci, którzy cenią sobie monochromię. Wobec tego wielu widzi dwa wyjścia: korzystać z efektów oferowanych przez programy graficzne i liczyć się ze stratami na jakości, albo zrezygnować z wygody używania nowoczesnego sprzętu i wrócić  do fotografowania aparatem analogowym z wykorzystaniem czarno-białego filmu fotograficznego.

Jest jednak trzecie rozwiązanie – znacznie ciekawsze. W świecie fotografii cyfrowej są aparaty rejestrujące obraz tylko w czerni i bieli. W efekcie otrzymujemy fotografie o wyższej jakości niż przy tradycyjnej matrycy kolorowej. Chociaż pozbawione koloru, fotografie mają lepszą ostrość, mniejsze zaszumienie, wyższą rozdzielczość i większą rozpiętość tonalną.  Jest to rozwiązanie na tyle wyjątkowe, że wielu fotografów nie zdaje sobie sprawy z istnienia tego typu urządzeń. Mnie one fascynują, bo pozwalają uzyskać „prawdziwe” czarno-białe zdjęcie ze wszystkimi wspomnianymi wcześniej zaletami. Jako osoba, która wychowała się na czarno-białej fotografii, nie mogę nie patrzeć na to bez sentymentu.