Dagerotyp

Dagerotyp to unikatowy obraz fotograficzny pozytywowy, otrzymywany na metalowej płytce.

Metoda ta została opracowana w pierwszej połowie XIX wieku przez Josepha Nicéphore’a Niépce’a i Louisa Jacques’a Daguerre’a. Pierwszy raz zaprezentowana 7 stycznia 1839 roku, stała się wydarzeniem, które wielu uważa za początek fotografii.

Dagerotypia to metoda polegająca na długim naświetlaniu, odpowiednio przygotowanej pod względem chemicznym płytki w Camera Obscura i późniejszym poddaniu tejże płytki skomplikowanemu procesowi obróbki chemicznej.

Obraz dagerotypowy charakteryzuje się bardzo dobrą ostrością. Dobrze naświetlona płytka formatu 70×80 milimetrów, może rejestrować obraz o rozdzielczości 1000 megabajtów.

Metoda ta jednak różni się od współczesnej fotografii, która opiera się na negatywie. Czyli filmie fotograficznym w przypadku fotografii analogowej lub matrycy w aparacie cyfrowym, dzięki którym możemy wykonać nieskończoną ilość pozytywów, czyli popularnie mówiąc odbitek fotograficznych.

Dagerotyp to dzieło fotograficzne, które jest niepowtarzalne, ponieważ samo w sobie jest pozytywem z którego nie można wykonać żadnych odbitek. Tak jak dzieło artystyczne, jest jedyne i unikatowe, przez co jego wartość, w dzisiejszych komercyjnych czasach żyjąc wśród powtarzalnych sprzętów, jest jeszcze bardziej wysoka niż w czasach gdy dagerotyp został wynaleziony.